Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα των εξελίξεων στην ειδική αγωγή όπου πολλά λέγονται και ακόμα περισσότερα γίνονται ,όχι βέβαια προς το καλύτερο, αποφασίσαμε να αφιερώσουμε ένα άρθρο για αυτούς τους ανθρώπους που κατά τη γνώμη μας είναι αυτοί που το κράτος απλά θα έπρεπε να αντιμετωπίζει με περισσότερο σεβασμό , τους γονείς παιδιών με αυτισμό .
Και να τους πούμε πως όλοι μαζί μπορούμε ….
Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε σε όσους διαβάσουν αυτό το κείμενο να κοιτάξουν γύρω τους και να απλώσουν όχι το χέρι τους αλλά τη ψυχή τους γιατί το μέλλον αυτού του τόπου δεν είναι μόνο τα *φυσιολογικά παιδιά * είναι απλά ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ…..
Σας ευχαριστούμε…
ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΜΑΜΑ…….
Πριν από λίγες μέρες ένας φίλος μου έστειλε ένα μήνυμα, με ρωτούσε μήπως συνειδητοποίησα κάτι διαφορετικό στον γιο μου.
Η καρδιά μου, το μυαλό μου έκαναν ένα ταξίδι στο παρελθόν το οποίο έχουν ζήσει, όχι με λίγο πόνο, τα τελευταία 3 χρόνια και κάτι μήνες .
Θυμάμαι το γέλιο του, τη ζωντάνια του, τη λάμψη του με μεγάλη γλυκύτητα και αγάπη και στη συνέχεια θυμάμαι την ακριβή στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι μας σε κάτι διαφορετικό.
Την εποχή εκείνη ήταν “το διαφορετικό” σήμερα μετά από χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου είναι “το ειδικό”.
Ένα από τα πρώτα σημάδια ήταν η αλλαγή του χαρακτήρα του, προς την ηλικία των 18 μηνών όπου χαιρετήσαμε τα χαμόγελα και υποδεχτήκαμε την οργή και την αδυναμία της κατανόησης .
Τα συνηθισμένα τραγούδια πήγαν στα χαμένα , αφού δεν μπορούσε πλέον να μας ακούει να τραγουδάμε τα πιο αγαπημένα παιδικά τραγούδια τα οποία πήραν το μονοπάτι της μπροστινής πόρτας και έφυγαν…
Ενώ τα παιδιά των στενών μας φίλων έδειχναν το μπουκάλι με το νερό, ο γιος μας ξεχνούσε μέχρι και τη τουαλέτα.
Ενώ οι φίλοι του άρχιζαν να παίζουν με αυτοκινητάκια , ο μικρός μας απλά έβαζε τα πάντα στη σειρά.
Επαναλαμβανόμενες, σχεδόν έμμονες συμπεριφορές ζούσαν μαζί μας στην καθημερινότητά μας. Άναβε και έσβηνε συνεχώς το φως, έριχνε άμμο στα μάτια του, και στη συνέχεια μετακινούσε γρήγορα το κεφάλι του , είτε πηγαίνοντας για ψωμί, είτε πηγαίνοντας στους παππούδες, έπρεπε να πάμε από τον ίδιο δρόμο, τα ίδια τελετουργικά που έκαναν το σώμα μου να μην πατάει στο έδαφος , αφού το απροσδόκητο ήταν πάντα εκεί!
Γιορτάσαμε τα 3 πρώτα γενέθλιά του χωρίς να να τραγουδήσουμε το τραγούδι των γενεθλίων γιατί των ενοχλούσαν οι φωνές χωρίς ένα χειροκρότημα , μοιάζουν ασήμαντα αυτά , αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι, είναι συνεχώς ανεκπλήρωτες προσδοκίες.
Τώρα σηκώστε το χέρι σας, ποιος από εσάς δεν είναι εκστασιασμένος όταν το παιδί του τον φωνάζει μαμά ή μπαμπά; Ο άντρας μου και εγώ ακούσαμε τη φωνή του σε ηλικία 2 ετών και στη συνέχεια σιωπή……ξαφνικά το κενό μέχρι τα τρία του χρόνια. Εδώ ήταν μια άλλη σκληρή μάχη, το να καταλάβουμε ότι η επικοινωνία δεν είναι μόνο λεκτική, για εμάς ήταν πολύ δύσκολο!
Στην ηλικία των 3 ετών, το παιδί μας ξεκίνησε από το τίποτα να διαβάσει γράμματα και αριθμούς στη γλώσσα μας και τα αγγλικά (τώρα αριθμεί έως και 100), αλλά όταν τον ρωτούσαμε “πως σε λένε ;” ………….πάλι το κενό και οι προσδοκίες που έπεφταν στα σκουπίδια.
Τώρα είναι 5 χρονών, έχει τη γλώσσα ενός παιδιού 3 ετών, μιλάει στο τρίτο πρόσωπο, αλλά η ικανότητα να κάνει κανείς μικρές συζητήσεις μαζί του είναι μια αδιανόητη χαρά για εμάς και αισθανόμαστε προνομιούχοι γονείς γι ‘αυτό.
Αγαπημένοι μου γονείς θα μπορούσα να μείνω εδώ με τις ώρες για να καταγράψω όλα τα κουδούνια που χτύπησαν στα αυτιά μας για μήνες, αλλά δεν θα ήταν χρήσιμο.
Η πιο δύσκολη δουλειά είναι η αποδοχή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν φαίνεται να σας λέει κάτι , το παιδί σας θα μπορούσε να σας τραγουδήσει “χαρωπά τα δυο μου χέρια ” χωρίς εσείς να παρατηρήσετε τίποτα περίεργο, γιατί είναι ένας θαμπός και άπειρος πόνος για να πείτε στον εαυτό σας ότι το παιδί σας δεν είναι αυτό που ονειρευόσασταν τόσο πολύ, γιατί θα κάνει παράξενα πράγματα, θα κινηθεί γύρω από το δωμάτιο χωρίς καμία προφανή αίσθηση και ίσως δεν θα σας πει ποτέ “μαμά σε λατρεύω”.
Αγαπημένες μου μητέρες όλα αυτά θα είναι μόνο στην αρχή σας διαβεβαιώ , γιατί μετά όλα θα αλλάξουν. Θα δείτε τον εαυτό σας να παίζει στο δωμάτιο με έναν αστείο τρόπο και θα το κάνετε μαζί με το παιδί σας κρατώντας το χέρι του, θα κάνει παράξενα πράγματα, αλλά θα καταλάβετε ότι είναι ο τρόπος ζωής του κόσμου του…..
Αυτού του κόσμου χωρίς ετικέτες και πάνω απ ‘όλα δεν είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν θα σου πει “μαμά σε λατρεύω”, γιατί θα κάνει πολλά περισσότερα, θα πάρει το χέρι σου και θα σε βάλει στον κόσμο του, θα πάρει το στόμα σου και θα σου δώσει το δικό του, και τη νύχτα αν το πλησιάσεις ενώ κοιμάται, θα είσαι σε θέση να αναπνέεις την ανάσα του ……. τότε θα σου έχει πει πολλά περισσότερα.
Γονείς που με διαβάζετε και σκέφτεστε ότι αυτό που αισθάνεστε βρίσκεσαι στις γραμμές μου, αναπνεύστε και αντιμετωπίστε αυτό το μακρύ ταξίδι που μερικές φορές θα σε οδηγήσει να περπατήσεις σε σπασμένα γυαλιά, άλλες φορές σε χαλιά από ροδοπέταλα.
Να είστε ισχυροί, να είστε οι γονείς του, να είστε ο φύλακας του, να είστε ο πολεμιστής του, και μερικές φορές η φωνή του, αλλά εσείς που με διαβάζετε, θυμηθείτε ……. μην θυμώνετε με τον Θεό, με τον κόσμο, μην αναρωτιέστε γιατίεσείς, γιατί στο παιδί σας …..ΔΕΝείναι καταδίκη, ΔΕΝείναι τιμωρία, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι τιμωρία. Μην χαθείτε σε αυτό το ταξίδι γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το κάνετε …
Γεια σας γονείς που ……..δεν ξέρετε ακόμα ………